Pojęcie materiał kompozytowy jakim jest sklejka (w języku łacińskim compositus to złożony) oznacza materiał, który jest zbudowany z co najmniej dwóch różnych składników (większość materiałów kompozytowych jest zbudowana z dwóch faz - fazy ciągłej zwanej matrycą, otaczającej fazę drugą, tzw. fazę rozproszoną, zwaną także zbrojeniem. Wypadkowe własności kompozytu są zależne od własności faz składowych, ich ilości w ogólnej objętości kompozytu, sposobu rozmieszczenia fazy rozproszonej w matrycy, a także cech geometrycznych fazy rozproszonej), przy czym ich połączenie zachodzi na poziomie makroskopowym. W tym znaczeniu nie są materiałami kompozytowymi np. stopy metali, które w skali mikroskopowej tworzą kompozycję wielu składników, ale w obrazie makroskopowym zachowują się jak typowe materiały jednorodne.
 

Materiały kompozytowe znane są ludzkości od tysięcy lat. Zapisy historyczne wskazują, że kompozyty stosowano już w starożytności. I tak, Izraelici (od XIII w. p.n.e.) przy wznoszeniu swoich domów wykorzystywali bloki z mieszanki błotnej wzmocnionej słomą i końską sierścią, a Egipcjanie (od ok. 3600 lat p.n.e.) stosowali sklejkę. Tradycyjna chińska laka, służąca do wyrobu naczyń i mebli otrzymywana przez przesycanie wielu cienkich warstw papieru i tkanin żywicznym „samoutwardzalnym” sokiem z sumaka rhus, była stosowana od co najmniej V w. p.n.e. W średniowieczu wykonywano miecze i tarcze składające się z warstw różnych materiałów, aby zapewnić im jak największą trwałość i wytrzymałość. Powstanie i rozwój nowoczesnych materiałów kompozytowych wiąże się nierozerwalnie z rozwojem technologii wytwarzania włókien sztucznych. Początek przypada na okres II wojny światowej, kiedy to powstały włókna szklane. Dalszy rozwój związany jest z włóknami węglowymi - najpierw tzw. niskomodułowymi (o niskim module sprężystości podłużnej) powstałymi w latach 50-tych, a potem wysokomodułowymi (lata 60-te). Kolejny etap rozwoju kompozytów spowodowało pojawienie się włókien aramidowych, znanych pod nazwą handlową Kevlar.
 

Zainteresowanie kompozytami wynika z dwóch podstawowych przesłanek: pierwsza - to ich doskonałe parametry mechaniczne i wytrzymałościowe, a druga - to mały ciężar właściwy. Z jednoczesną "kombinacją" tych cech mamy do czynienia w zasadzie tylko w przypadku kompozytów, stąd gwałtownie rosnące w ostatnich latach ich wykorzystanie w konstrukcjach, dla pracy których ta kombinacja ma pierwszorzędne znaczenie. Są to przede wszystkim konstrukcje lotnicze, samochodowe, a także sprzęt sportowy (łodzie, narty, rakiety tenisowe, rowery). Najbardziej spektakularnym przykładem wykorzystania kompozytów (w formie tzw. laminatów poprzecznych o matrycy epoksydowej, zbrojonej włóknami węglowymi), jest samolot eksperymentalny Rutan Voyager, który pokonał trasę dookoła świata.


Trzeba jednak dodać, że pomijając małe samoloty sportowe oraz szybowce, jest to jedyna znana konstrukcja o całkowicie kompozytowej budowie. Zasadniczo firmy lotnicze stosują kompozyty do produkcji pojedynczych elementów samolotów np. stateczników, a przy wprowadzaniu do produkcji nowych elementów kierują się daleko posuniętą ostrożnością - pomne tarapatów finansowych firmy Rolls-Royce, spowodowanych projektem produkcyjnym łopatek turbin do silników odrzutowych, przeznaczonych dla samolotów Lockheed. W lipcu 2007 firma Boening zaprezentowała supernowoczesny samolot Boeing 787 Dreamliner, będący pierwszym samolotem pasażerskim (200-350 pasażerów) w którym znaczna część elementów konstrukcyjnych została wykonana z materiałów kompozytowych. Również coraz szerzej stosuje się nowoczesne kompozyty przy produkcji nadwozi samochodowych - w klasie samochodów sportowych stanowią one już standard.

Największym odbiorcą materiałów kompozytowych jest w chwili obecnej przemysł produkujący sprzęt sportowy i rekreacyjnych, który zużywa ponad połowę produkcji kompozytów, kompozyty stosuje się również w wielu innych technologiach - począwszy od implantów stosowanych w medycynie po tanie materiały konstrukcyjne stosowane w budownictwie.

Właściwości kompozytów nigdy nie są sumą, czy średnią właściwości jego składników. Najczęściej jeden z komponentów stanowi lepiszcze, które gwarantuje jego spójność, twardość, elastyczność i odporność na ściskanie, a drugi, tzw. komponent konstrukcyjny zapewnia większość pozostałych własności mechanicznych kompozytu. Wiele kompozytów wykazuje anizotropię różnych właściwości fizycznych, np. polaroid to kompozyt, który osiągnął sukces komercyjny dzięki jego szczególnym anizotropowym własnościom elektrooptycznym.
 

Jednymi z najczęściej stosowanych komponentów konstrukcyjnych są silne włókna takie jak włókno szklane, kwarc, azbest, kevlar czy włókna węglowe dając materiałowi dużą odporność na rozciąganie. Do najczęściej stosowanych lepiszczy zaliczają się żywice syntetyczne oparte poliesterach, polieterach (epoksydach), poliuretanach i żywicach silikonowych.

W kompozytach strukturalnych występują ciągłe struktury komponentów konstrukcyjnych - warstwy (np. sklejka), pręty (np. żelbet) lub regularne struktury trójwymiarowe np. przypominające plaster miodu

W laminatach składających się z włókien zatopionych w lepiszczach, w zależności od sposobu uporządkowania włókien rozróżnia się taśmy kompozytowe - włókna ułożone w jednym kierunku - maty kompozytowe - w dwóch prostopadłych kierunkach - lub nieuporządkowane.
 

Mikrokompozyty i nanokompozyty (w których regularna struktura dwóch lub więcej składników jest zorganizowana już na poziomie nadcząsteczkowym) występują w organizmach naturalnych - np. drewno - jest rodzajem mikrokompozytu, w skład którego wchodzą zorganizowane w skręcone pęczki włókna celulozowe, "sklejone" ligniną - współcześnie próby sztucznego otrzymywania tego rodzaju kompozytów są prowadzone w ramach badań nanotechnologicznych.Stopy strukturalne są rodzajem stopów metali, metali z niemetalami, polimerów między sobą i polimerów z metalami i niemetalami o bardzo regularnej mikrostrukturze - przykładem tego rodzaju kompozytu jest stal damasceńska i duraluminium.